Michał Bajor - FORUM

Marlena

Witam. Przede wszystkim bardzo dziękuję, że zgodził się Pan udzielić wywiadu mojej stronie MuzycznaFrancja.pl. Pana najnowsza płyta to „Od Piaf do Garou” i koncerty związane z tym albumem. Czy może Pan opowiedzieć o swoich pierwszych kontaktach z muzyką francuską? Jak to się wszystko zaczęło?

Michał Bajor: Od kiedy pamiętam, najbardziej podobały mi się piosenki z nad Sekwany.Wprawdzie tak jak rówieśnicy, nuciłem piosenki grupy The Beatles, ale muzycznie wychowywałem się na piosenkach polskich i właśnie francuskich mistrzów.

Jak to się stało, że obecnie wydał pan taką płytę i prezentuje taki recital?

- Od pierwszego artystycznego spotkania z Wojciechem Młynarskim /”Brel”, w warszawskim teatrze Ateneum w 1984 roku – przyp.red./ kilkakrotnie włączałem francuskie piosenki do swojego repertuaru.Od tego czasu wiele osób namawiało mnie , żebym zaśpiewał cały recital i nagrał CD z tymi utworami.Wojciech Młynarski dokonał wyboru. Dołożył kolejne , genialnie przetłumaczone przez siebie piosenki. I tak powstała płyta i recital „Od Piaf do Garou”.

Czy jest jakiś utwór z Pana najnowszej płyty, do którego ma Pan szczególny sentyment?

- Wszystkie piosenki są dla mnie ważne i wszystkie lubię.Inaczej bym ich nie nagrał. A ponadto zostały wybrane z setek innych, więc nie ma tu miejsca na mniej, czy bardziej lubiane.

Czy umie Pan mówić po francusku? Jak Pan ocenia język francuski?

- Francuski jest jednym z moich ulubionych języków do słuchania/np. w filmach/, a już na pewno ,obok włoskiego, najbardziej melodyjnym do śpiewania.Tym bardziej mam do siebie żal, że kiedy był na to czas, nie nauczyłem się mówić po francusku. Niestety. Cieszę się,że chociaż w śpiewaniu mam możliwość go używać. Podobno nie najgorzej. Również dzięki „rrr”, które potrafię bezbłędnie wymawiać.

Czy był Pan we Francji? Jeśli tak, to gdzie? Gdzie podobało się Panu najbardziej?

- We Francji byłem wiele razy.Od Paryża po Lazurowe Wybrzeże, od Alp po Prowansję.Kręciliśmy też fragmenty filmu „Quo Vadis” na akwedukcie pod Nimes. Francja jest bajkowa.Podobało mi się wszędzie.

Jak Pan ocenia, ze swojej perspektywy koncertów z piosenką francuską, popularność muzyki francuskiej wśród polskiej publiczności?

- Jest ogromna.Sale oper, filharmonii i teatrów wypełnione są po brzegi. Publiczność jest wzruszona,skupiona , ale i nucąca te piękne , bardzo popularne piosenki. No i wreszcie rozumie o czym są te utwory. Absolutny strzał w dziesiątkę.

Jacy są Pana ulubieni francuscy piosenkarze? Czy słucha Pan muzyki francuskiej ? Czy słucha Pan też współczesnej muzyki francuskiej?

- Piosenka francuska od pewnego czasu niespecjalnie kontynuuje swoje piękne tradycje. Straciła też trochę swojego wdzięku i siły oddziaływania. W związku z tym wolę dalej słuchać tamtych francuskich-światowych piosenek, niż dzisiejszych prób tzw.”amerykanizowania” tego nurtu. Jest Patrycja Kaas,czy Garou, ale to trochę za mało.Reszta nowych wykonawców francuskich, mniej mnie interesuje,choć przypuszczam,że jest na pewno grupa młodych francuskich artystów, którzy próbują zachować styl i klasę tamtego czarownego okresu i niezwykłej epoki.

Dziękuję bardzo za rozmowę.

Barbara

Dziękuję Jaskółko za nowy ciekawy wywiad. Wesoly

Marlena

Pozdrawiam Basiu Wesoly

Nie ma mnie na Pudelku

Nie można przeczytać o panu na portalach plotkarskich. Jak pan to robi, że tak niewiele wiemy o życiu prywatnym znanego artysty?

Artyści, zwłaszcza celebryci, podkładają się trochę. Tutaj działa cały PR. Nie uwierzę, że fotograf, który przyłapał w sklepie, celebrytę X , na kupowaniu butów za trzy tysiące, znalazł się tam przypadkowo. To musi by nagrane. A mnie to kompletnie nie interesuje. Żyję swoim artystycznym życiem, o którym świadczy ilość publiczności przychodzącej na moje koncerty. We Wrześni akurat było trochę skromniej, ale na co dzień śpiewam w operach, filharmoniach i teatrach. Sale są wypełnione. W gatunku piosenki, którą wykonuję, artystów usatysfakcjonowanych tym, co robią, jest kilku – ja, Edyta Geppert czy Grzegorz Turnau. Ludzie tęsknią za recitalami z dobrą muzyką i tekstem. A wspaniałe nazwiska muzyki popowej zasiadają głównie w jury programów rozrywkowych lub oglądać je można w sylwestrowych telewizyjnych spędach. A oni powinni mieć co jakiś czas recital, żeby pokazać młodym, jak zachowywać się na scenie, jak tworzyć show. Wielu świetnych artystów zostało zawłaszczonych przez tanie media, stąd te tabloidy i różne portale. Cieszę się, że mnie tam nie ma. Ja nie prowokuję, poza tym umówmy się – kończę 55 lat i mnie już skandaliki dawno wywiało z głowy. Jak patrzę na osoby w moim wieku lub dużo starsze ode mnie, które udają, że mają 20 lat, z piórami na głowie i paznokciami do ziemi, to myślę: widocznie jest to im potrzebne. Ich prawo. O mnie świadczą moi widzowie i to , co robię zawodowo.

Czym pan przyciąga swoją publiczność?

Rzetelnością, punktualnością, nie odcinaniem kuponów, nagrywaniem nowych płyt. Publiczność wie, że nie przyjeżdżam z tymi samymi utworami, dowcipami czy anegdotami. Co dwa lata zmieniam repertuar i tylko czasami włączam stare piosenki, bo publiczność o to prosi. Spokojniej śpię, kiedy wiem, że jutro mam komplet widzów, niż gdybym miał myśleć, że jutro na Pudelku przeczytam, co jadłem, z kim spałem, jak się ubieram i za ile kupiłem buty. To jest tak mało interesujące. A w dodatku to moje prywatne sprawy.

Czego nie chciałby pan przeczytać w swojej biografii?

Jeśli już mnie nie będzie, to mało mnie to będzie obchodzić. Proszę zauważyć, że kiedy umiera artysta, to najpierw pisze się, że był największy, a dzień po śmierci wyciąga się z różnych zakamarków jakieś tajemnice, odzywają się osoby z roszczeniami i sensacyjnymi tajemnicami z życia zmarłego.

Nie założył pan rodziny. Dlaczego? Jest pan artystą-egoistą?

Mam rozbudowane ego, ale począwszy od dzisiejszych celebrytów, przez dojrzałych wykonawców, a kończąc na gwiazdach lat 20-tych ubiegłego stulecia., bez tego nie ma artysty. Wszystkie szare myszki znikają. Artysta musi mieć wybujałe ego, bo to przyciąga widzów. Niedawno byłem na spektaklu Janusza Józefowicza Pola Negri. Negri to najlepszy przykład tego, co znaczyły plotki, skandale, romanse z Chaplinem, Valentino – to wszystko zbudowało mit, który trwa do dzisiaj. Ale jej filmów już nikt nie pamięta i nie ogląda. A po mnie zostaną płyty, role, które zagrałem i wspomnienia moich najbliższych, do których należy także moja świetna publiczności. I ta świadomość mi wystarcza.

Barbara

Mag

Mądre, głębokie refleksje Michała... Wesoly

monia81

Dziękujemy Marlenko

Rozmowy z Michałem choć są podobne, zawsze czytane są przez nas z przyjemnością Wesoly

Barbara

Dzięki za informacje o filmie z Michałem i recitalu W. Korcza Pozdrawiam.