Michał Bajor - FORUM

Mag

Beato, cuda się jednak zdarzają... Mnie się zdarzyło, w lecie tego roku, być w odpowiednim czasie i odpowiednim miejscu czyli w Zwierzyńcu, nieopodal Krasnobrodu, do którego Michał zawitał, w ramach Festiwalu Muzyki Kameralnej... I było podobnie, jak opisujesz... Wesoly

A, co do mojej głowy, to trochę świruje mi ostatnio... Mruga

Kaweczka

Z góry przepraszam za powieść zamiast zwięzłej relacji, ale tak to już ze mną jest, że gdy się czymś ekscytuję, mogę rozpisać się niewiarygodnie długo...

Wczoraj był mój wielki dzień.
Nie ma słów, by określić, jak było. Cudownie? Wspaniale? Fenomenalnie? To wszystko za mało. Mogłabym napisać jeszcze tysiąc synonimów, a i tak czułabym niedosyt. Pewne jest, że niiiiigdy, przenigdy nie zapomnę wczorajszego wieczoru. Tego nie da się zapomnieć!
Uwielbiam pana Michała całą sobą i chylę czoła, odkąd tylko pierwszy raz usłyszałam jego muzykę, lecz po dzisiejszym dniu pękły chyba wszystkie granice oczarowania i uwielbiania.
W drodze na koncert był wypadek, więc zrobił się korek. Myślałam, że odejdę od zmysłów - tak bardzo bałam się, że nie zdążę. Na szczęście po kwadransie stania przyjechała policja i ruszyliśmy... Gdy już szczęśliwie znalazłam się na miejscu, poszłam kupić mój zarezerwowany bilet, oddałam rzeczy do szatni i napięta jak struna czekałam. Tata i babcia chcieli czekać ze mną aż wejdę na salę (w czasie koncertu szli do ciotki, a po nim odbierali mnie i jechaliśmy znowu do domu), ale pozbyłam się ich wcześniej, bo musiałam w samotności podelektować się przedsmakiem tego wszystkiego. Cała się trzęsłam z emocji, już nie tylko dłonie - CAŁA byłam jak podłączona do prądu. Wiem, to nienormalne, ale tak silnie na mnie działa ten osobnik i jego muzyka. Już w samochodzie nie mogłam się opanować, a co dopiero tu - tak blisko. Świadomość, że zaraz zobaczę i usłyszę na żywo mojego Mistrza przyprawiała mnie o zawrót głowy. Kogoś, kogo podziwiałam tylko na ekranie komputera bądź telewizora, kto był odległy i nienamacalny, miałam zobaczyć, usłyszeć, poczuć na żywo. Ktoś, na kogo piosenkach dostawałam dreszczy i wylewałam łzy miał wystąpić przede mną... Coś niesamowitego.
W końcu weszłam na salę. Znalazłam swoje miejsce i moje podekscytowanie osiągnęło taki zenit, że nie mogłam nawet się rozluźnić. Siedziałam tak spięta, tak podenerwowana i tak szczęśliwa, że zapomniałam, jak się oddycha w normalnym tempie. Zaczęło schodzić się więcej ludzi. Osób w moim wieku było może... z 5 na całą salę. Ogólnie dużo ludzi +30, +40, nawet do 80-latków potykających się o laskach. Na dostawce usiadła obok mnie jakaś pani. Ludzie rozmawiali, coś śmiesznego usłyszałyśmy od nich, spojrzałyśmy na siebie, więc zagadałam do niej, bo już nie mogłam wytrzymać tego napięcia. Miła osoba, rozmawiałyśmy o wszystkim - o panie Michale, o jej życiu, pracy, o mnie aż do momentu zgaszenia świateł. Najważniejsze... światła zgasły, scena została delikatnie oświetlona i wyszedł pianista. Zagrał solówkę Cyganeria. Dreszcz, dreszcz, dreszcz. Czekałam z niecierpliwością na pana Michała... i wreszcie wyszedł! Kolejne dreszcze... Gdy go zobaczyłam, nie wierzyłam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Czułam się jak w transie. To zbyt piękne, by było prawdziwe. Taneczny krok, uśmiech, lekkość i naturalność - cały on. Pierwsza piosenka, którą zaśpiewał to C'est Si Bon. Nie spuszczałam z niego wzroku. Starałam się chłonąć każdy szczegół. Oprócz śpiewu pan Michał opowiadał różne ciekawe anegdotki z życia artystów związanych z jego płytą (najwięcej o Piaf). Wszystko robił z taką naturalnością, pewnością siebie, a zarazem skromnością, że miałam ochotę rzucić mu się na szyję. Jest tak... naturalny i niebanalny, to wszystko czaruje. Nic na to nie poradzę, że tak go uwielbiam. Jego głos doprowadza mnie do szaleństwa, to jest prawdziwa sztuka. Na całym recitalu nie można było robić zdjęć ani nagrywać - tylko jedna piosenka, Flirt, była do tego przeznaczona. Kilka zdjęć cyknęłam i nagrałam krótki filmik, ale z moim aparatem-złomem to sobie można co najwyżej pogwizdać, więc jakość jest bardzo marna. Swoim głosem wzruszał, czarował, bawił... Naprawdę nie sposób opisać tego, co się tam działo. Piosenka o Marysi wywoływała krótkie "hihihi" wśród słuchających i choć nie byłam do niej przekonana, w oryginale brzmi cudownie - ze wszystkimi minkami i gestami pana Bajora już całkowicie. Gdy powiedział, że zaśpiewa Nie opuszczaj mnie, na widowni było słychać jedno wielkie westchnienie. Przyznam, że podczas słuchania stanęły mi łzy w oczach, a niektóre kobitki jawnie płakały. Piękne... Oklaskom nie było końca. To były takie fale braw, takie zaangażowanie, każdy wpatrywał się w niego jak w obraz, czuć było tę podniosłość, dumę, ten nieopisany zachwyt Bajorem. Zachwyciło mnie wykonanie Ja wbity w kąt, baaardzo dobre było też Czekanie me to ty, Nathalie i wiele innych, których teraz nie będę nawet wypisywać, bo spisałabym cały koncert. W piosence Życie na różowo biedny Michałek się pomylił i nawet nie próbował tego ukryć. Machnął ręką, przeprosił za pomyłkę, bo wszedł za wcześnie w czwartą strofę. Krótka salwa śmiechu i znowu oklaski, a on pozostał sobą - uśmiechnięty, skromny i naturalny. Zaczął od nowa - jeszcze bardziej genialnie i już bez pomyłki. Podczas recitalu przebrał się w niebieską marynarkę (znaczenie symboliczne), później mówił, że po koncercie dostępny będzie za kulisami, gdzie będzie można wziąć autograf itp. Zażartował, że podpisuje się wszędzie - nie tylko na płytach, kartkach, zeszycikach, ale też na ciele. Dodał "naprawdę wszędzie!" i znowu na widowni pojawiło się krótkie urywane "hihihi". Po kolejnej piosence jakaś kobieta wniosła mu na scenę kwiaty z podziękowaniami. Marzyłam sobie cichutko, by stać tam razem z nią... Po każdej piosence były nieustające oklaski. Cały recital zakończył francuski utwór Non, Je Ne Regrette Rien, chwyciło za serce, nie powiem... Po zakończeniu oklaski były takie, że trudno to sobie wyobrazić, wstaliśmy i klaskaliśmy bez ustanku, a Mistrz kłaniał się, uśmiechał i słał całusy z dłoni. Starałam się go zapamiętać jak najbardziej szczegółowo, a gdy sobie pomyślałam, że to już ostatni utwór, to miałam ochotę wbiec na tę scenę i iść z nim gdziekolwiek, byle tylko móc jeszcze trochę zostać przy panie Michale Po wyjściu z sali trzymałam się mojej nowo poznanej znajomej, bo ona w przeciwieństwie do mnie znała rozkład budynku i orientowała się co, gdzie, jak. Poszłyśmy się ubrać, a potem doczłapałyśmy się na górę, by czekać po autograf. Kolejka była kilometrowa, rozmawiałyśmy, w międzyczasie powiedziała mi, że nie jest żadna pani tylko Magda, więc z trudem, bo z trudem, ale w końcu zaczęłam mówić jej "na Ty". Gdy byłyśmy już blisko Mistrza przepuściła mnie przed siebie, zdążyłam bąknąć tylko "dzięki", a serce waliło mi jak młotem, nogi o mało się nie ugięły. Mogłam mdleć i skakać z radości jednocześnie. W kolejce słychać było rozmowy o nim, niektóre słowa to był naprawdę czysty zachwyt. Ktoś, kto nie kocha Bajora i jego twórczości, nigdy tego nie zrozumie, ale to było tak ekscytujące, tak niesamowite, tak... niezwykłe uczucie, że naprawdę nie wiem, jak jeszcze mogę to opisać. Atmosfera, czekanie, zbliżanie się do Mistrza... Wychylałam się, by robić mu zdjęcia, tym razem w lepszym oświetleniu, ale przez moje dygotające ręce i przeciskających się ludzi i tak nie wyszło z tego wiele. Baaardzo chciałam zrobić sobie zdjęcie z nim, ale nie miałam odwagi o to poprosić, bo nikt przede mną z takim pomysłem się nie wyrwał (albo nie widziałam), więc było mi głupio, zwłaszcza, że za mną było jeszcze tyyyyle osób. Magda powiedziała, że szkoda, że jest odgrodzony tym biurkiem, to nie będzie można zrobić sobie z nim zdjęcia... ach, widać, że nie tylko mi to chodziło po głowie. Gdy stanęłam z nim twarzą w twarz, szybko na niego popatrzyłam, ale nawet nie spojrzałam mu w oczy, chyba nie miałam odwagi. To było takie... cudowne. Cudowne, niezapomniane, magiczne, mistyczne przeżycie. Podałam zeszyt i wydukałam swoje imię, patrząc jak pisze. Przez sekundę mam lukę w głowie. Widziałam wcześniej, że ludzie robią mu zdjęcia, więc o to akurat poprosiłam, nieśmiało dukając "mogę zdjęcie?", odpowiedział z tym swoim wdziękiem "bardzo proszę", uśmiechnął się i pięknie zapozował. Wydukałam tylko "dziękuję bardzo" i poszłam. Zrobiło mi się w jednej chwili gorąco. Kilkadziesiąt centymetrów od największego Mistrza... Z "moją" Magdą zaczęłyśmy powoli wychodzić. Ona pomyliła drzwi, a ja z tego wszystkiego nie widziałam nawet, jak się nazywam, więc ogłupiona szłam za nią, dopóki mi nie powiedziała, że źle idziemy. Wyszłam w końcu z MOK-u i zimne powietrze próbowało przywrócić porządek w mojej głowie... bez skutku Mruga

.

Nie wiem, co to znaczy być zakochanym, w swoim niedługim jeszcze życiu nie doświadczyłam tego uczucia, ale jeśli to coś podobnego do tego, co czułam wczoraj, to bardzo chętnie Wesoly

To był mój pierwszy koncert Mistrza, ale na pewno nie ostatni. Teraz pozostaje mi tylko śledzić trasy koncertowe i gdy tylko pojawi się ponownie w Łodzi, Piotrkowie lub innym w miarę bliskim mieście, to na pewno zawitam, choćby nie wiem co.

Karline

o rajuśku...
a ja myślałam, że moje relacje są długie

dzięki piękne Wesoly

przeczytałam jednym tchem Wesoly

Kasia88

Łooooooooooooo świetnie, w sumie opisałaś wszystko to co i mi towarzyszyło za pierwszym razem i pewnie nie tylko mnie Wesoly

Tylko ja za pierwszym razem w ogóle nie odważyłam się poprosić o zdjęcie Wesoly

Super relacja Mruga

Pozdrawiam Wesoly

beata buda

No, faktycznie relacja niesamowicie emocjonalna, można się wzruszyć... Wesoly

Całą siebie włożyłaś Kaweczko w ten wspaniały opis Wesoly

Nie mogłam się oderwać od Twojego tekstu. Doskonale rozumiem twoje uczucia.... Wesoly

MarzenaP

Ja również świetnie Cię rozumiem! Wesoly

Zaciekawiło mnie w Twoim opisie to, że mało ludzi przed 30 było na koncercie... Ja mam 19, byłam na jednym i nie zwracałam uwagi na wiek ludzi wokół... Przypatrzę się za trzy tygodnie Mruga

A ile Ty masz lat jeśli mogę spytać?
Może nie jestem tak "nienormalna" jak uważają niektórzy moi rówieśnicy Mruga

Kaweczka

Mnie też uważają za nienormalną, piąteczka, Marzenko! Mam 17 Wesoly

edytuj: Gdzie na koncert się wybierasz?

MarzenaP

Do Gliwic

Kaweczka

Udanego koncertu! Będę czekać na szczegółową relację Wesoly

MarzenaP

Obiecuję, że opiszę wszystko! Wesoly

Kasia88

Dziewczyny ja mam nieco więcej, bo 24 i też moi rówieśnicy mnie uważają za "nienormalną" pod względem muzyki lub wręcz za snobkę Wesoly

Nie wspomnę już nawet o tym, że nazwiska "Bajor" w ogóle nie kojarzą... ale z góry zakładają, że to nie dla nich Mruga

Także wiem co czujecie Wesoly

Karline

Barbara

Ojej! Na początek - relacja Kaweczki niesamowita, tak może reagować tylko wrażliwa osoba, no i niesamowicie młoda. Wesoly

Ten wiek już bardzo dawno za mną, kiedy miałam 17 lat to były zupełnie inne czasy. Hyhy

Mimo, że jestem zdecydowanie starsza (niektórzy wiedzą jak!) to również mocno przeżyłam pierwszy koncert i nawet nie miałam odwagi pójść po autograf. Teraz pisząc na forum widzę, że sporo osób jest tak pozytywnie zakręconych i już się nie będę wstydziła swoich emocji. Wstyd

Kaweczka

Pani Basiu, nie żal Pani Było odmówić sobie autografu Mistrza po tym pierwszym, niesamowitym i niezapomnianym koncercie? To znaczy chodzi mi o to, czy nie wyrzucała sobie Pani później tego Mruga

Ja się gryzę z myślami i pluję sobie w brodę, że nie poprosiłam pana Michała o wspólne zdjęcie, ale nie wyobrażam sobie nie mieć autografu... Wisi na ścianie oprawiony w ramki (nie żartuję) Wesoly

Cieszę się, że relacja się podoba Wesoly

Karline